p { font-family: providence sans pro; }

Ready or not, here I come…

‘Between stimulus and response there is a space. In that space is our power to choose our response. In our response lies our growth and our freedom.’ Victor E. Frankl (Oostenrijkse neuroloog en psychiater).

Op de tunes van het nummer ‘Ready or not’ van The Fugees schrijf ik de laatste alinea van mijn paper over Zijnsgericht coachen. Ik heb gelezen dat je beter kunt focussen als je je mind bezighoudt met een tweede simpele taak zoals het luisteren naar een bekende playlist (bron: Mark Tigchelaar, ‘Focus AAN/UIT’). Hiermee eindig ik een jaar lang intensief werken en groeien aan de opleiding Coach Practitioner van het Europees Instituut de Baak. Ik voel ineens de vibe – na het continu mezelf laten afleiden via apps, ‘pings’ en mijn spelende kids op de begaande grond – en zet het geluid wat harder. Alles valt op zijn plek; het moment hier op een warme zolderkamer achter de computer, mijn kinderen op de achtergrond aanwezig, de letters die op het scherm tot leven komen, de rillingen over mijn lijf. Kippenvel voor wel twee minuten lang en tranen die braaf staan te wachten totdat ze mogen vallen. Normaal laat ik mezelf afleiden en kom ik snel tot een ‘alledaags’ bewustzijn. Nu ben ik even helemaal in het moment en laat ik mezelf meedeinen op de geluidsgolven van de muziek. Helemaal op mezelf, in mijn eigen wereld en toch ook die van iedereen. Ik voel de verbinding met mezelf, mijn missie en mijn kernkwaliteiten. Gewoon zoals het is.

Een inspirerend jaar, een warm contact met een bijzondere groep en ondanks de frustraties en struggles een liefdevol en ondersteunend thuisfront. Bij de eerste training vielen de tranen, eindelijk was het zover. Nu is het zover.

Ready or not, dit was een jaar voor mijn ontwikkeling op zowel persoonlijk als professioneel vlak. Wat gun ik iedereen vergelijkbare inzichten en bijzondere momenten van verbinding met jezelf én anderen.

Energie en kracht zijn de woorden die overblijven na het vele schrijven van zelfreflecties, leerverslagen en papers.

Zijn.

Een lange adem… Wat hebben hardlopen en ondernemen gemeen?

Illustratie door Lea Brinckman

Hardlopen

Mijn laatste energie voor de finish…

Afgelopen zondag deed ik mee aan de Zandvoort Circuit Run en liep ik 12 km. Wat is hardlopen toch een mooie sport dat het uiterste van mij vraagt. Niet alleen lichamelijk met na de 8 km verzurende beenspieren waardoor ze voelen als pudding, mijn hart steeds harder voel pompen en het gevoel dat ik geen lucht meer krijg waardoor ik elk moment denk uit te schakelen. Ook mentaal komt er van alles langs dat aan mijn zelfvertrouwen knabbelt en me van mijn pad wil trekken: wat als ik het toch niet red, mijn benen het begeven, ik geen lucht meer krijg, ik ben toch geen 16 meer, ik heb te weinig kunnen trainen en zo haal ik de 10 km/h nooit. Maar juist mentaal kan ik mezelf tijdens de wedstrijd blijven uitdagen met positieve gedachten; genieten van het parcours onderweg zoals het strand, de verbinding die het mensen geeft, het vieren van kleine successen met weer een kilometer erbij en dat ik dit überhaupt kan lopen als moeder van twee kleintjes (lees: weinig slaap en tijd om te trainen) met een vriend die me aanmoedigt langs de zijlijn. En lichamelijk focus ik enkel op mijn adem, diep in en uit, terwijl mijn benen inmiddels als opwind speelgoed automatisch vooruit blijven lopen. Het is voor mij een lange adem maar wat een overwinning als ik de 11 km op het bord zie staan, mijn missie sterker voel worden en ik die laatste kilometer met focus ren en sprint naar de eindstreep. Met mijn tong hangend op de grond nog net de energie om mijn armen in de lucht te brengen.

Ondernemen

Een hardloopwedstrijd uitlopen is dan toch net als het begin van een eigen onderneming; durven gaan voor mijn eigen missie en het volhouden tot je die betaalde opdracht krijgt. Ook dat vraagt het uiterste van mij waarin ik mijzelf telkens moet uitdagen om niet te blijven luisteren naar dat kritische stemmetje in mijn hoofd: zie je dat het niet lukt, je bent niet genoeg getraind, je bent te oud, niet specifiek genoeg, wat als ik het niet red? Ook lichamelijk voel ik soms de vermoeidheid, even geen lucht meer of ik voel mijn hart sneller pompen. Maar juist de focus op het in- en uitademen en kleine haalbare doelen stellen is wat mij letterlijk vooruit helpt. En vooral die positieve gedachten en genieten van de kleine successen. Zoals die leuke opdracht met maatschappelijk impact, die effectieve en energieke brainstorm met je collega en opdrachtgever, samen worstelen over een campagnetekst waarmee die ene zin een glimlach geeft, de herkenbare struggles en toch inspirerende gesprekken met andere ondernemers en het compliment over je persoonlijke inzet. Juist die korte momenten onderweg kunnen mij focus blijven geven voor wat ik belangrijk vind en waar ik het voor doe: mijn missie om te kunnen doen waar ik energie van krijg. Vaak moet ik hiervoor zwoegen, zweten en vooral blijven doorademen. De moeilijke momenten, de dagen waarop het allemaal niet gaat zoals ik wil, dagen me uit en geven mij richting: waar wil ik niet heen en wat doet mij blijven rennen? En wat en wie heb ik hiervoor nodig? Een lange adem…, heel wat zelfspot, aandacht voor de kleine successen en de verbinding met anderen.

#hardlopen #ondernemen #missie #focus #langeadem